Zakażenia u psów i kotów – gronkowce

Wprowadzenie

Gronkowce są bakteriami powszechnie rozpowszechnionymi w środowisku. Głównym miejscem ich występowania jest skóra oraz błony śluzowe zwierząt i ludzi. Bakterie te mogą zasiedlać błonę śluzową zdrowych zwierząt i nie wywoływać u nich żadnych objawów chorobowych.

Niestety w przypadku osłabienia naturalnych mechanizmów obronnych gospodarza, gronkowce są zdolne do wywołania nawet ciężkiego zakażenia.

Do rozwoju choroby predysponują uszkodzenia naskórka spowodowane urazem, współistniejące zakażenia lub inne zaburzenia takie jak łojotok.

Dominującym gatunkiem gronkowców u psów jest Staphylococcus pseudintermedius, natomiast u kotów są to S. felis i S. xylosus. Gronkowiec złocisty, występujący stosunkowo często u ludzi, może znajdować się na skórze i błonach śluzowych psów oraz kotów. Nie są to oczywiście jedyne gatunki gronkowców występujących u zwierząt.

Objawy kliniczne

Gronkowce powodują głównie zakażenia o charakterze ropnym. Mogą atakować różne narządy oraz układy. Najczęściej powodują choroby skóry, oczu, uszu. Izolowane są również z dróg oddechowych, układu moczowo-płciowego czy nawet kości i stawów.

W skrajnych przypadkach może dojść do rozwoju bakteriemii (stan, w którym bakterie przebywają i dzielą się we krwi chorego osobnika), zapalenia osierdzia oraz zastawek serca. Na szczęście gronkowce stosunkowo rzadko izolowane są z przypadków zakażeń u psów i kotów.

U większości zwierząt stanowią one jedynie naturalną część mikrobioty (inaczej mikrobiom; jest to ogół mikroorganizmów występujących w danym środowisku, w tym wypadku środowisko to stanowi skóra i błony śluzowe zwierzęcia) i ich obecność nie wywołuje żadnych objawów.

Najczęściej jeśli dojdzie do rozwoju choroby, to zajęta zostaje skóra, ucho zewnętrzne oraz miejsca otarć i innych uszkodzeń. Bakterie te mogą być przyczyną reakcji alergicznych komplikujących terapię i wzmagających reakcję zapalną oraz tworzenie się ropy.

Rozpoznanie i leczenie

Ostateczne rozpoznanie powinno zostać postawione przez lekarza weterynarii zarówno na podstawie objawów klinicznych jak i wyników badań laboratoryjnych. Wstępne rozpoznanie może zostać postawione za pomocą bezpośredniego badania mikroskopowego wykonanego na miejscu przez lekarza. Lekarz weterynarii pobierze również odpowiedni materiał do badań i prześle go do laboratorium.

Diagności laboratoryjni dokonują rozpoznania czynnika etiologicznego (jest to czynnik wywołujący chorobę) oraz mogą określić wrażliwość wyizolowanego szczepu bakterii na antybiotyki. Wykonanie antybiogramu (badanie za pomocą którego określana jest wrażliwość bakterii na antybiotyki) jest bardzo ważne, ponieważ pozwoli lekarzowi wybrać najbardziej skuteczny antybiotyk do walki z bakteriami wywołującymi zakażenie. Przepisany antybiotyk należy stosować zgodnie z zaleceniami lekarza.

Nie należy samodzielnie zaprzestawać podawania leków, a w przypadku wystąpienia jakichkolwiek działań niepożądanych powinno się powiadomić lekarza prowadzącego.

Nieodpowiednie stosowanie antybiotyków przyczynia się do rozwoju antybiotykooporności (bakterie przestają być wrażliwe na wcześniej działające leki co znacznie utrudnia lub całkowicie uniemożliwia skuteczną terapię).

Piśmiennictwo: „Choroby zakaźne psów i kotów” Craig E. Greene; wyd. Galaktyka 2006

Chcesz dowiedzieć się więcej o opiece nad Kociakam i Psiakami? Zobacz inne artykuły na naszym blogu!